ผลทันทีของการยืดกล้ามเนื้อ 3 เทคนิค ต่อสมรรถภาพการกระโดดและองศาการกระดกข้อเท้าในอาสาสมัครที่มีกล้ามเนื้อน่องตึง

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการทดลองแบบบล็อกสุ่มสมบูรณ์ เพื่อศึกษาผลทันทีของการยืดกล้ามเนื้อประเภทต่าง ๆ ต่อสมรรถภาพการกระโดดในผู้ที่มีภาวะกล้ามเนื้อน่องตึง โดยศึกษาในนักศึกษามหาวิทยาลัยหัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติที่มีองศาการกระดกข้อเท้าน้อยกว่า 12 องศา จํานวน 30 คนอาสาสมัครได้รับการยืดกล้ามเนื้อแบบคงค้าง แบบพลวัตร และเทคนิคออกแรงต้านและคลายตัว (Hold-relax) โดยใช้การสุ่มลําดับอย่างง่ายและมีระยะพักระหว่างเทคนิค 24 ชั่วโมงและไม่เกิน 48 ชั่วโมง ก่อนและหลังการยืดกล้ามเนื้ออาสาสมัครถูกประเมินระยะการกระโดดสูง องศาการกระดกข้อเท้าขึ้น และองศาการเคลื่อนไหวของข้อเท้าขณะลงน้ําหนัก โดยมีค่าความน่าเชื่อถือของการวัดซ้ําโดยผู้ประเมินคนเดียว(ICC) เท่ากับ 0.88, 0.90 และ 0.96 ตามลําดับ ผลการวิจัยพบว่าการยืดกล้ามเนื้อทั้งสามเทคนิคช่วยเพิ่มองศาการกระดกข้อเท้าขึ้นองศาการเคลื่อนไหวของข้อเท้าขณะลงน้ำหนักและระยะการกระโดดสูงทันทีหลังการยืดกล้ามเนื้ออย่างมีนัยสําคัญทางสถิติ (p<.001) การยืดกล้ามเนื้อแบบพลวัตรและเทคนิค Hold-relax เพิ่มองศาการกระดกข้อเท้าขึ้นได้ดีกว่าการยืดกล้ามเนื้อแบบคงค้าง (p<.05) การยืดกล้ามเนื้อทั้งสามเทคนิคมีประสิทธิภาพในการเพิ่มสมรรถภาพการกระโดดได้ไม่แตกต่างกันสรุปผลการวิจัย เมื่อต้องการเพิ่มกําลังการกระโดดในผู้ที่มีภาวะน่องตึงสามารถใช้การยืดกล้ามเนื้อแบบคงค้าง หรือแบบพลวัตร หรือเทคนิค Hold-relax Stretching exercises

This study utilized a completely randomized block design to investigate the immediate effects of different types of muscle stretching on jumping performance in Huachiew Chalermprakiet University volunteers with gastrocnemius muscle tightness who exhibited an ankle dorsiflexion angle of less than 12 degrees. Thirty subjects were randomly assigned to static stretching, dynamic stretching and hold-relax stretching techniques, with rest intervals between sessions ranging from 24 to 48 hours. Before and immediately following each stretching session, jumping performance, passive dorsiflexion range of motion and lunge range of motion were assessed. The reliability of repeated measurements by a single assessor, determined by intraclass correlation coefficient (ICC), was 0.88, 0.90, and 0.96, respectively. The findings indicated that all three stretching techniques significantly increased passive dorsiflexion range of motion, lunge range of motion, as well as vertical jump height immediately after stretching (p < .001). Furthermore, dynamic stretching and hold-relax stretching yielded significantly greater improvements in passive ankle dorsiflexion angle compared to static stretching (p < .05). However, no statistically significant differences were found among the three techniques in terms of enhancing jump performance. In summary, to enhance jump performance in individuals with tight calf muscles, any of the following stretching methods can be effectively applied: static stretching, dynamic stretching, and the hold-relax technique.