มิติแห่งการแบ่งปัน: ภาพสะท้อนชีวิตและสังคมจากโรงทานสมัยพุทธกาลสู่ตู้ปันสุขยุคโควิด 19

Abstract

บทความนี้มุ่งนำเสนอมิติแห่งการแบ่งปันในพระพุทธศาสนาโดยวิเคราะห์จากโรงทานและตู้ปันสุขที่พบสาระสำคัญ 2 มิติ คือ มิติด้านผู้ให้ การแบ่งปันเป็นวิธีฝึกจิตเพื่อลดละความตระหนี่ ความเห็นแก่ตัวสู่ความเป็นอิสระของจิตที่อยู่เหนือกิเลสดังกล่าว และมิติด้านสังคม การแบ่งปันเป็นรากฐานของการอยู่ร่วมกันที่ขาดไม่ได้ เป็นการสงเคราะห์กันด้วยสิ่งของ ธรรม ความรู้ รวมถึงการช่วยเหลือ การบำเพ็ญประโยชน์ต่อกันด้วยจิตอาสาโดยไม่หวังผลตอบแทนที่เกิดจากจิตที่เปี่ยมด้วยความรัก ต้องการให้ผู้อื่นพ้นจากทุกข์ ประสบความสุขด้านภาพสะท้อนชีวิตคือ ต้นทุนของชีวิตที่ไม่เท่าเทียมกัน ภัยคุกคามชีวิต และการเอาตัวรอด ชีวิตที่ไม่มีอะไรแน่นอน การแบ่งปันระหว่างผู้ให้ในฐานะผู้ต่อลมหายใจ ผู้รับในฐานะผู้ได้รับการต่อลมหายใจ และภาพสะท้อนสังคมคือ สังคมแห่งการพึ่งพาอาศัยกัน และต้นทุนทางสังคมคือน้ำใจที่ทำให้เกิดมิตรภาพที่ยิ่งใหญ่

This article presented the dimension of giving in Buddhism by analyzing from the almshouses and happiness sharing cabinet that was found by 2 dimensions. The first, dimension of one giver, giving is a way to practice mind to eliminate meanness and selfishness to free passions to be above the mentioned desires. The second, dimension of society, giving is an indispensable foundation of living together, It’s helping with things, dharma and useful knowledge, Including helping one another by service mind without hope for return from the mind that consists of love, to be free from suffering and to have happiness. It’s giving happiness to others of great value. Reflections of life was found the capital of life is not equal, threats of life and survival, uncertainty of life, giving between givers as breath extenders and recipients as the person receiving the breath. And Reflections of society was society of inter-dependence and social capital are the kindness that creates great friendship.