ทัศนคติของนักกายภาพบำบัดไทยที่ทำงานด้านเด็กต่อการใช้เทคนิตการกระตุ้นการประมวลผลการรับรู้ในเด็กสมองพิการ

Abstract

บทนำ : ความผิดปกติของการรับรู้เป็นปัญหนึ่งของเด็กสมองพิการที่สามารถจัดการได้โดยใช้เทคนิคการกระตุ้นการประมวลผลการรับรู้ แม้นักกายภาพบำบัดไทยได้นำเทคนิคนี้มาใช้มากขึ้น แต่หลักฐานสนับสนุนประสิทธิภาพของเทคนิคนี้ยังไม่ชัดเจน ดังนั้น งานวิจัยนี้จึงต้องการศึกษาประสบการณ์ของนักกายภาพบำบัดไทยด้านเด็กต่อการใช้เทคนิคการกระตุ้นการประมวผลการรับรู้ในเด็กสมองพิการ เนื่องด้วยข้อสันนิษฐานที่ว่าประสบการณ์ในการทำงานของนักกายภาพบำบัดมีอิทธิพลต่อประสิทธิภาพในการรักษาด้วยเทคนิคนี้ วิธีการรึกษา: การวิจัยเชิงคุณภาพนี้ใช้วิธีการเชิงปรากฏการณ์วิทยาเพื่อรวบรวมประสบการณ์ของผู้เข้าร่วมงานวิจัยโดยการสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้างผ่านทางโทรศัพท์ในนักกายภาพบำบัดด้านเด็กจำนวน 8 คนที่ใช้เทคนิคการกระตุ้นการประมวลผลการรับรู้ในการรักษาเด็กสมองพิการในช่วง 1 ปีที่ผ่านมา ผลการศึกษา: ข้อมูลที่ได้จากผู้เข้าร่วมงานวิจัยมีความใกล้เคียงกัน โดยผู้เข้าร่วมงานวิจัยส่วนใหญ่รู้จักเทคนิคการกระตุ้นการประมวผลการรับรู้จากการศึกษาในชั้นเรียน แต่นักกายภาพบำบัดมักเกิดความสับสน เมื่อนำเทคนิคดังกล่าวมาใช้ร่วมกับการรักษาทางกายภาพบำบัดอื่นๆ การศึกษานี้พบว่า บทบาทในการรักษาที่ทับซ้อนระหว่างนักกายภาพบำบัด และนักกิจกรรมบำบัดไม่ใช่ปัญหาของการทำเทคนิคนี้มาใช้ แต่ปัญหาที่แท้จริงจากการใช้เทคนิคนี้ คือ การสื่อสารในการทำงานระหว่างนักกายภาพบำบัดและนักกิจกรรมบำบัด สรุปผลการศึกษา: การศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับเทคนิคการกระตุ้นการประมวลผลการรับรู้เพื่อให้เกิดความเข้าใจทั้งในด้านทฤษฎีและการปฏิบัติ ทักษะการเลือกใช้อุปกรณ์การตรวจประเมิน รวมทั้งการมีปฏิสัมพันธ์ในการทำงานร่วมกันระหว่างนักกิจกรรมบำบัดและนักกายภาพบำบัด จะช่วยพัฒนาการนำเทคนิคการกระตุ้นการประมวลผลการรับรู้มาใช้ในการรักษาทางกายภาพบำบัดให้เกิดประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น

Introduction: Sensory deficit is a problem in children with cerebral palsy (CP) which can be managed by using sensory integration (SI) therapy. The use of this intervention is gaining popularity in paediatric physiotherapy in Thailand although; the evidence to demonstrate its effectiveness is still unclear. Therefore, this study explored experience of physiotherapist who used SI therapy in children with CP regarding it has been postulated that experience of therapist influence on the effectiveness on using of this intervention. Methods: This qualitative study used a phenomenological approach to gather experience from 8 Thai paediaatric physiotherapists who used SI therapy in children with CP within the past year using semi-structured interview via telephone. Skype. Results: Information from every participant in each theme is almost the same. Mainly, an initiate learning of SI concept came from formal study. For clinical practice, the use of SI approach with other physiotherapy interventions made confusion on their SI practice. The role overlap was not a problem from using this interventions. The actual problem is communication between occupational therapists and physiotherapists. Conclusion: Further understanding and physiotherapist were recommended to improve the use of SI approach in physiotherapy practice.